از آنچه باخته ام خودم را ساخته ام تا بگويم آنچه را باخته ام ،

فراموش كرده ام .روز گاري از زندگي ام را به پاي كسي گذاشتم كه

دوستش مي داشتم ولي او هيچ وقت مرا دوست نداشت و چگونه دوستش

 بدارم آگاه از اين كه هرگز برايش اهميتي ندارم ، به او حق مي دهم

 شايد او هم مانند من يكي را دوست داشته است... حال از خود مي

پرسم : او را براي هميشه دوست خواهم داشت؟ افسوس كه چنين

نخواهد بود! او را فراموش كرده ام . من زماني به خود نگريستم كه

 ديگر سينه ام شكافته ، قلبم فسرده و روحم سپرده شده بود . بايد صبر

مي كردم تا زخم سينه ام با نمك خوب شود ، با قلبم چه كار مي كردم

براي گرم شدن در آفتاب گذاشتمش اما آتش گرفت ، چاره اي نداشتم

 نيمي از خاكستر قلب سوخته ام را به آب و نيم ديگر را به خاك سپردم

 و به يادم ماند كه روحم ، روحم ، روح من هيچ موقع ، هيچ وقت و

هيچ زماني از او جدا نشد . يادگار او سوالي است بي انتها : آيا صبر